Zaman

Zaman:

Çocukken en verimli kullandığımız, her bir anını ilginç şeylerle doldurduğumuz… İçinde coştuğumuz, büyüdüğümüz, öğrendiğimiz, heyecanlandığımız, mutlu olduğumuz. Buna rağmen okul denen tek dişi kalmış canavarın hunharca tükettiği sevimli yol arkadaşı.

Ergenlikte tükenmeyen, geçmeyen, bitmeyen, can sıkan garip yaratık. İçinde boğulduğumuz, dibe vurduğumuz, yapış yapış, sıkıntılı süreler bütünü.

Gençlikte kelebek ömrü kadar olan. Geçiveren, bitiveren, bir nefeslik denilen. Bir kalp kıpırtısında nükseden. Uzak ve bilinmez bir geleceğe hapsedilmiş. Gençlik pınarında sevinç naraları ve sosyal kaygıları yıkarken unutulan. Kaale bile alınmayan yaşlı sultan.

Yetişkinliğin ciddi, bunalımlı, hararetli, çok debelenmeli, kendine bile ayrılamayan, ruhunun peşinde iş denilen canavara teslim olunan bir zavallı. Sanki içinde yaşamıyormuş, kıyısından tutunarak da olurmuş gibi kendimizi kandırdığımız. Varlığını kabul etmeyip, geçip gidişine teslim olduğumuz.

Yaşlanınca, ah bir de o emeklilik, çocukları büyütmenin verdiği rahatlık, henüz başlamamış diz ağrıları ile bol sanılan. Gençlikte beklenen ve sanki hiç gelmeyecekmişcesine unutulan o dönemler. Zaman sanki geçmişte kalan bir sızı. Gençlikten gelen bir ses. Hülyaların içinde anılar. Dillendirilmekten bıkılmayan yaşanmışlıklar. Hiç olmamışcasına, yaşanması henüz tamanlanmamışcasına. Sırayı çocuklara ve hatta torunlara devretmekten duyulan gurura eşlik eden, bir zevk pezevengi zaman bu çağda. Hafifçe çocuklaşan zihinlere eşlik edercesine, yine zevk alınan, keyfi çıkarılan, kıymeti yaşayarak verilen.

Zaman denen garip yaratık zamanla tükeniyor. Hepimizin sahip olduğu, miktarının bilinmediği, bitmeyecekmişcesine tükettiğimiz, izafi bir kullanım şekli olan nafile yaratık. Hadi canıım, sıkmayın canınızı, bugünler de geçecek. Güzel günler göreceğiz çocuklar. Dahası anın kıymetini bilin… Falan filan… Öyle ya da böyle, geçer zaman…