Yaşamdan

Yaşamı biz zorlaştırıyoruz. Elimizdekine şükretmek, iyi tarafları görmek yerine; vahlanıp duruyoruz. İçim daralıyor bu durumdan.

Okuyup duruyorum. Ebeveyn kitapları, tarihi aşk kurguları, Whatpatt kitapları, romanlar, çocuk kitapları, gazete ekleri, internet makaleleri. Elime ne geçerse yutuyorum. Kendimi kurgu yaşamların, gerçeğin analizlerinin, gerçeğe uygulanması zor teorilerin içinde kaybetmeyi umuyorum.

Arkadaşlarla muhabbet ediyorum. İçimden gelmiyor. Ağzımdan dökülen karamsarlık ve bilgiçlik kokan felaket senoryalarından sıtkım sıyrıldı. Bildiğimi sanmamdan, kendimi en zora hazırlamaya çabalamaktan midem bulanıyor zaman zaman.

Gerçek yoklukları görünce kanım donuyor. Kucağında bebekleri, etrafında çocukları ile kaldırımdaki kadınlar, kimsesi kalmamış vahşet tanığı ifadeleri ile ekrandan bana bakan çocuklar, şu sıralar en çok da zamansız ölümü ile ardından bıraktığı eşi ve oğlu ile dostumum yokluğu. Savaş çanları ve çaresizlik.

Bir yandan içimden taşan bir umuda sarılmış durumdayım. Ruhum çocuklarımın varlığı ile parlıyor. Evliliğimdeki aşk ve huzura şükrediyorum. Ne bileyim, sonunda sanki hakkım yokmuşcasına boğazımdan geçmiyor nefesim, daralıyorum. Bunlar da geçecek. Zaman koşar adım ilerleyecek biliyorum. Dünyanın bir başka güneşli yerinde gülümseyen insanları hayal ediyorum. Bir minik masanın etrafında süregelen sohbete katılıyorum, içkimden bir yudum alıp, anlatılan anılara kulak kesiliyorum. Çocuklarımın ellerinden tutup yürüdüğüm bilinmeyen bir şehrin, ilk defa geçtiğim yollarında, omzumun üstünden kocama gülümsüyorum. Elimde kahvem, battaniyeme sarılmış kahvemi kitabıma dökmemeye çalışırken içim geçiyor, uykuya teslim oluyorum. Bir sahilde sıcaktan bunalıyorum, kendimi denizin donduran soğuğuna bırakıyorum. Zaman alıp gidiyor başını, yaşıyorum.

Zor olan ne? Güç hangi delikte?