İlk aşamada İstanbul’da çocukların eğitimi bitene kadar kalırız diye düşünüyorduk. Henüz çocuğumuz bile yoktu. Yoğun işlerimiz, trafikte geçen hayatlarımız, güzel hayallerimiz vardı.
İnsana “gitme” hissi nasıl doğuyor ve yerleşiyor bilemiyorum. Bende yoktu en öncesinde mesela. Kafamda Amerikan filmlerinden kalan metropol yaşantısını, renkli özel sektör hayatı ile harmanlamıştım. İşim, dönemin en cafcaflılarından idi. Eğitimini aldığım, hayal ettiğim ve üstüne sevdiğim bir mesleğim, işim vardı. Ama sıkıldım. Valla sıkıldım.
Özel sektör insanın zamanını, ruhunu, hayallerini alıyor. Bunun karşılığı olamaz. Para hele, hiç olamaz. Ne yazık ki sistem, içinde belli bir standardı yakalayacak ama dışına çıkılmasına imkan verilmeyecek şekilde dizayn edilmiş. Dışına itilirsiniz veya bu standarttan vazgeçersiniz. Başka yolu var mı emin değilim.
Bizde ikisi birlikte işledi bu sürecin. Biraz dışına itildik sistemin. Bunu bir fırsat bildik ve sistemi tekrar zorlayıp içinde kalmaktansa, dışına doğru yol almaya karar verdik. İki çocuğumuz olduğu için de bir anda standartlardan vazgeçmek yerine, zamana yayılan bir hazırlık süreci geçirdik. Bu durum, hem çocukların önümüzdeki hayata yumuşak geçişlerini sağladı, hem de bizim bazı hazırlıkları yapabilmemize olanak tanıdı.
Şimdilerde sürecin sonlarına geldik. Hazırlıklar hızlandı. Heyecanımız arttı. Bizimle birlikte ailemiz ve arkadaşlarımız da geri sayımda. Bir kaç ay içinde yeni hayatımıza başlamış olmayı umuyoruz.
Anne Gözüyle 