Uzun saçı ve beden izlerini severim. Hele doğuştan geliyorsa bayılırım. Siyah minik bir karınca gıdıklarmış gibi göz kırpan bir ben, kahverengi bir eşarp ucu veya kırmızı bir salkım üzüm gibi lekeler… Sonradan kondurulan çeşit çeşit, duygu duygu, anlam anlam dövmeler… Sonra belin kıvrımında oynakça salınan, omuzları okşayan, gür saçlar… Severim, çok severim.
Benimse hiç dövmem yok. Henüz… Giderek artan sayıda minik benlerim var. Ayrıca doğuştan getirdiğim simsiyah, dağınık, tatlı bir benim ve son derece küçük ama kan kırmızı bir minik noktam var. En özel izim ise elbette çocuklarımın doğumundan bana yadigar, iki ucu ile iki can’ımı temsilen pembe sezaryen izim. Severim, çok severim hem de…
Saçlarımsa kendimi bilene kadar kısacıktı. Kısacık! Canı alınmış gibi silik, duman gibi bir kahve, soluksuz, keyifsiz. Sonra uzatmaya meyil ettim. Bir de kınayı vurdum yıllarca dibine dibine…Hala az meretler 🙂 ama sanki daha nazlı nazlı salınıyorlar rüzgara katıp kendilerini, az oynaşıyorlar omuzlara değince, ben kahkaha atarken ışıldıyorlar sanki, kızınca bir hiddete kapılıp savruluyorlar bazen de… Kimbilir, biraz kaptırmışlardır belki de onlar da bana kendilerini ya da kınanın kızılı çalmıştır onların da gönlünü 🙂
İnsanın insanı sevmesi için, önce kendini bilmesi ve çok sevmesi gerek sanırım. Ve bir kadın kendini ne kadar tanırsa tanısın, ne kadar severse sevsin; anne olduğunda kendinden çok tanıdığı ve sevdiği bir başkası oluyor. Sonra o başkaları, can’ları, yavruları canına can katıp, varoluyorlar. Onları yavru değil, insan olarak kabullendiğinde; çoğalıyor kadın. Çocuklarını çoğaltarak, sevgiyi damıtarak, ayrı ayrı ruhlarını kutsayarak yaşama katılıyor. Kendinin ve kendinden iyi bildiklerinin varolan ve zamanı geldiğinde başkalaşan her bir izi ile, her bir özelliği ile… Ayrı ayrı…
Anne Gözüyle 