Ege’de Zeytin Zamanı

İki gecedir akşamları buram buram zeytin küspesi kokuyor. Bilenler bilir, Ege’nin alamet-i farikasıdır. Malum erken zeytin hasadı zamanı geldi. Hazan mevsimi kapıdan attı ayağını, şenlendi Ege. Öyle güzel ki, burada olduğuma inanmayı sağlıyor, ayağımı yerden kesiyor doğrusu…

Hala büyülü buralar. Hatta okulu açılmış, kışın ritmine başlamış ve bir bayrama bel bağlamış olanlara nispet edercesine daha da güzel. Deniz durgun ve ılık, sanki unutmayalım o özgürlük hissini diye uğraşır gibi. Sıcak ısıtıyor, bunaltmıyor, minik minik vedalaşıyor. Güzel kokular sardı etrafı, Ege ot ve zeytin kokuyor. Son bir gayretle bütün hünerlerini seriyor ortalığa çiçekler, şenlik mi var ne? Geceler serin, kaynayan gündemi bilircesine. Yaz insanları yavaş yavaş elini eteğini çekiyor. Sahiller huzurlu ama cıvıltısı hala neşeli. Demlenmenin vakti güneş batışlarında ve sanki havada bir cilve var, biraz huzur, biraz serin, biraz çakal 🙂 Çakallığı güzelliğinden…

Bir ayağım İstanbul’da. Ama gönlüm her bir zerresi, her bir atışı ile Ege’de… Zeytin ağacının yansa, donsa, yaşlansa, gövdesi çürüse bile gövdesinden sürgün verip, hemen her yere kök salabildiğini biliyor muydunuz? Kendisini yetiştiği bölgenin iklimine uydurabildiğini?  Gövdesinin her hangi bir kısmının kök salabilme özelliği olduğunu? Yapraklarının bir kısmı dökülürken, yerine yenilerinin geldiğini ve bu yüzden hiç yaprak dökmemiş gibi her daim zeytin yeşili göründüğünü? Yaprağından, meyvesine, çekirdeğinden, gövdesine her tarafının bir faydası, yeri, şifası, varolma sebebi olduğunu? 🙂