Gelir mi insanın içinden?

Örgü öresi gelir mi insanın? Hatta dantele sarası? Dikiş, nakış, artık elde ne varsa? Ya bağı bahçeyi dümdüz edip, üstüne çeşit çeşit, sıra sıra çiçek, ağaç, sebze dikip, bilimum taş, kabuk dizip düzenleyesi? Kitapları okumak değil, yutmak gelir mi insanın içinden? Ya arabanın bagajını zeytinyağından mandala, çadırdan battaniyeye doldurup kendini yola vurası? Çoluk çocuk zaman kavramını aşina bir gereklilikten çıkarıp, evden bi çıkıveresi?

Arkadaş, akraba, konu komşu; dost bildiklerini toplayıp bahçeye, sabahtan akşama yiyip içmek, parti yapıp kahkahaya doymak belki? İnsanın içinden gelir mi, en güzel kıyafetlerine bürünüp, ayağına sandaletler geçirmek suretiyle antik kentlerin çetelesini tuta tuta gezmek sıraya bindirip? Peki bir gün bir kırda, kırmızı kareli piknik örtüsü üzerinde, diğer bir gün en cazibeli sahil lokantasında öğlen rakısı içmeyi çoluk çocuk, cümbür neşe?

Pasaportu yükleyip tek sırt çantana, eline tutuşturup yavruları, ülke ülke, şehir şehir fink atmak sokaklarda? Bazen bir kilisenin mahzeninde, bazen bir uçağın kabininde, bazen bir tapınağın merdiveninde, bazense en ücradaki aile lokantasında yemek en şukela tatları?

Yahu bir insanın yaşayası gelir mi durduk yerde?

İş var, güç var, okul var, sistem var, dayatılanlar var, öğretilenler var, elalemler var…

Gelir mi insanın içinden yaşamak durduk yerde!