Pencere

İnsanı en çok yoran şeylerin başında düşündükleri ile yaşadıkları arasındaki uyumsuzluk geliyor bana kalırsa. Gençlik dönemi kimlik sorgulamaları, hatta denemeleri ile geçiyor. Modern zaman kişilikleri olan bizler, kapitalist sistemin varolanları olarak, okul sayesinde  tornalanarak yol yordam öğrenmiş ve gençliği günlük yaşamın maratonuna yedirmeyi normalleştirmiş oluyoruz. Kuşaklar arası yöntemler farklı da olsa, önümüze serpiştirilen zaman kırıntılarında, plazaların açılamayan pencerelerinden görünmeyen gökyüzüne bakarak prangalarımızı hissetmemek için çaba gösteriyoruz. Oysa gençlik bir önceki şiir okuyan ve yazan kuşakta nasıldı, farkında mısınız?

Zaman kırıntısı demişken; 52 haftanın ikisinde, elde telefon, kucakta laptopla, adına tatil denilen zavallı zaman dilimlerine sıkışmak güzel mi, ne dersiniz gençler? Oysa bu yaşadıklarımız hayatımızın en verimli çağları denilerek, zihinlerimize doldurulan ‘gerçek yaşam’ a benzemiyor sanki! Bi düşünüverin…

Dahası içimizdeki dayatılan ‘yapmalısın’lar ile ‘elalem ne der’ler olmadan da kafamızın ve dahası göğüs kafesimizin içindeki organlar gayet güzel iş yapıyor. Bi dinlesek… Pardon zaman yok değil mi? Evet katılıyorum. Sabah evde kahvaltı bile yapmaya zaman yok. İşe gitmek için servise binilecek! O kadar şanslı değilseniz bir kaç aktarma ile artık yorucu ve uzun olduğu bile farkedilmeyen bir yolculukla işyerine ulaşılacak. Sonra dünyayı kurtarmak için çok çalışmak gerekli. En önemli projeler, en acil toplantılar, bekleyen e-postalar, çalan telefonlar, asansörde ayaküstü alınıverilen ve ne hikmetse uygulanmayan kararlar, her defasında aynı yerlerde yenilen kokusu ve lezzetini yolda bir yerlerde kaybetmiş öğle yemekleri, çatılan kaşlar, iç sıkıntıları, söylenmeler, ah’lanmalar, dedikodular, işi başından atmaya çabalayan ali cengiz yazıları, konuşmaları…. Okurken de yazarken olduğu gibi uzun, yorucu ve gereksiz mi bu günlük hayat özeti? Hah işte henüz akşam olmadı ya, ondandır…

Akşam olunca günün kendimize ait kısmı başlıyor nasılsa… O nadide, tatlı zaman aralığı eve ulaşmaya çalışarak yitecek biraz -ki kitap bile okumuyor insanlar bu boşa giden mecburi kıymetli trafik zamanlarında, en çok buna bozuluyorum- Sonra marketlerde ne idüğü belirsiz yiyecekleri, sırf paketinde reklamlardan dolayı tanıdık gelen bir marka olduğu için güvendiğimiz yiyeceklerden alacağız. Bu marka ise güvenilirdir, çünkü para kazanmak için değil, bizi daha iyi beslemek için üretilmiştir. Bu nedenle üreticiyi koruduğu gibi, tohumundan bize ulaşmasına kadar gayet dürüst ve vicdanlı hareket etmiştir. Maliyetleri azaltmak, daha çok kar etmek umurunda değildir, zira bu paketli gıdayı bir insanın tüketeceğinin gayet bilincindedir… Artık kokusu olmayan, fakat şekli şahane miz gibi gıdaları genelde televizyon karşısında afiyetle göndeririz mideye… Sonra televizyon, sosyal medya, telefon konuşmaları… Arada çocuğu doyur, bakıcıyla neler yaptığını konuş, biraz tablet mi oynasanız belki yanyana, televizyonda ona uygun çizgi film ya da, en güzeli beynini şimdiden geliştirsin diye aldığımız renkli ve gürültülü oyuncaklarla oyun oynamak. Mmalum bilinçli ve ziyadesiyle ilgili ebeveynleriz ya…. Maksat kaliteli zaman geçirmek olsun.

Evle ilgilenmeye ise vaktimiz yok. Bizim saatlerce ve yıllarca test çözerek harika şekilde yetiştirilmiş beyinlerimiz var. Ev işine veya yemek yapmaya, hatta çocuğumuzu yetiştirmeye harcayamayız bunları. Biri bizim evimizi temizlesin, diğeri yemeğimizi yapsın, marketlerden alalım yiyeceklerimizi, binbir çeşit çok ama çok gerekli kıyafet alışverişi yapalım ve içinde zaman geçiremediğimiz evimizi dolduralım eşyalarla… Ha bir de yılda 2 hafta tatil var değil mi? Onda da kamptır, pansiyondur olmaz, herşeyi hazır ve dahil, üstüne de 5 yıldız kondurulmuşu olsun ki, döktüğümüz paracıklara değsin. Yorulduk be canım bütün yıl… Bu arada doğurduğumuz çocuğu da başka bir kadın yetiştirsin mümkünse. Onun beyni benimki kadar şahane okullarda yetişmediği için, bana olduğu gibi ona ihtiyaç duymuyor plazalar malum. O evde benim çocuğa baksın yeter. Yedirsin, içirsin, konuşsun onunla, beraber parka gitsinler, televizyon izlesinler, oyun oynasınlar, ninni söylesin ona, günlük düzenini oluştursun… Harika beynim var ya, her sabah verdiğim direktiflerle çocuğumun nasıl yetişmesi gerekiyorsa o şekilde yetiştirmesi için, işyerinde çalışmaya muktedir olamayan bu kadını, çocuğumla tüm gün geçirmesi için yönlendirebilirim ben. Hem çocukla günde bir kaç saat geçirmem yeterli diyor uzmanlar nasılsa, yeter ki kaliteli olsun adı bu zamanların… Biraz ele avuca gelince oyun oynasın diye veririz bir okula, yetiştiriverirler orada… O da okuyup, saatlerce test çözüp, beynini şahane yetiştirsin ki, bu benim sahip olduklarımın daha katmerlisini yaşayabilsin.

Bunları bilip, hala o pencereden görünmeyen gökyüzünü görmeye çalışmak, insanın düşündükleri ile yaşadıklarının birbirine uyum sağlamaması anlamına geliyor. Ruhu yoruyor. Gönlü sıkıştırıyor. Umudunu söndürüyor. Sinirlendiriyor. Nerden mi biliyorum? O pencerenin önünden bildiriyorum da!

Öte yandan ben bu pencerenin önündeyken, çocuklarım pırıl pırıl bir gökyüzüne bakabiliyorlar. Ve, bütün cesaretimi de işte tam da bu hislerden alıyorum. Açın pencereyi…