Devam…

Bir süredir yazamıyorum. İçimden dolup taşıyor cümleler, ama elimi klavyeye uzatamıyorum. Coğrafyamız bunca zulme kucak açmışken güzel şeylerden bahsetmeye yüreğim elvermiyor. Öte yandan hayat ite kaka da olsa devam etmiyor mu? İyilikten, güzellikten bahsetmek kötülüğü azaltmaya yaramıyor belki ama, ruhumuzdaki tomurcukların çiçek açmasına yol açabilir, kimbilir. İçi yanan ruhlarımıza serinleten bir köprü kurabiliriz beraber, bir ihtimal.

Sonrası? Bilmiyorum. Açıkçası bu döngüden nasıl kurtulacağız, elimizden ne gelir emin değilim. Büyük bir çıkmazda dünya. Herşey ekonomi ile bağlantılı gerçekleşmiş insanoğlu varolduğundan bu yana. Jared Diamond Çöküş kitabında yokolan kavimlerin hikayelerini anlatır. Yokoluşların gelip dayandığı yer ekonomik çıkmazlar. 20. yüzyılın başında rüştünü savaşlara dayandırmış kapitalizmin de çöküşü yakındır deniliyor. Hal böyleyse korkarım sandığımızdan uzun ve sancılı bir sürecin başlangıcındayız. Çocuklarımız ara dönemde kalakalacak ve yaşadıkları en naif, en güzel zamanlar çocuklukları ve eğer şanslılarsa yaşlılıkları olacak. Bizim içinse hasret kaldığımız özgürlük ve neşe çağı artık göremeyeceğimiz bir zaman diliminde saklı gibi duruyor. Karamsarlıkla gerçekliğin içiçe geçtiği, nafilikle umudun belirsizleştiği bir dönemdeyiz. 2017 püsküren nefretin şiddetinden dimağlarımızı yakarak başladı çünkü…

Benim için 2016 umut yılıydı. Yeni başlangıçların, hayallerin gerçekleştiği bir yıl olacaktı. Tam anlamıyla olamadı ne yazık ki. 2016’yı daha çok özlemle, daha çok yorgunlukla, biraz yılgınlıkla uğurladım. İçinde herşeye inat özgürlüklerin, kahkahaların ve tazeleyen yolculukların da olduğu, buna rağmen hevesimizi kursağımızda bırakan bir yıldı.

2017’yi umudu canlı tutarak karşıladık. Ama fiziksel yorgunluk, ruhsal yılgınlık bunu kolaylaştırmıyor ne yazık ki! Giderek içimde cılızlaşan, buna rağmen ışıltısı ile gönlümü kamaştıran bir hayali taşıyorum nihayetinde. Bu yüzdendir enseyi karatmamam. Çocuklarımın değişime ve zorluklara karşın direnişleri yüzündendir. Elini tuttuğumda huzur bulduklarım hürmetinedir. Nefes aldığımız sürece, umut da varolacak inancımdandır. Yoksa, zor mu diye gel bir de bana sor!