Kaynak Suyu

Bu aralar okuyorum bol bol. Dilediğimce değil belki hala ama olsun; okumak iyidir. Daldan dala konarcasına okuyorum üstelik. Sadece kitap değil, ne bulursam onu okuyorum. Eğitimle, Türkiye’yle, dünyayla, toplumla, tarımla, tohumla, çocukla, gelecekle, aşkla ilgili ne bulursam beynime sessizce süzülmesine izin veriyorum. Biliyorum, okuduklarım henüz demlenmemiş çayın çiğ kokusu, kekremsi tadı gibi. Tam kıvama gelmediklerinden olsa gerek, dağdan, taştan süzülmüş kaynak suyu berraklığında akamıyorlar dilime ve hayatıma. Şimdilik orada bir yerlerde birikiyorlar.

Annelik de, hep biriktirmek ve zamanı gelince minik bir kaynak gibi bulduğu uygun ortamdan kaynayıvermek. Kucağına aldığın minik canı, tüm haşmeti ile önünde serilen koca hayata karşı donanımlı hale getirmek misyonu ile ağır ve bu meydan okuma sayesinde heyecan ve gurur verici. Zamanla anlıyor insan elinde tuttuğu bu gücü. Kimi zaman kızgın bir demir gibi yüreğini dağlayan, kimi zaman serin bir pınar gibi içini ferahlatan muazzam kuvvet. Kimi zaman kalender bir kabullenmişlikle akışına bıraktığın, kimi zaman teslim tarihine yetiştirme gayretiyle telaşlandığın bir göznuru proje gibi her bir zerresine hakim olduğun…

Annelik içinden fışkıran bir deli sevgi seli, beyninde çöreklenmiş bir endişe yumağı, zembereği boşalmış, doludizgin koşan bir kısrağın yorgunluk teri, çocukluk anılarının gözünün nurundaki yaşta birikmesi, kıkırdamasında mutluluğun karmaşık formulünü anlayıverdiğin o büyülü an,  güneşte kavrulan kaslarına gitsin diye boğazından yuvarladığın serin su, tarifsiz bir sonsuzlukta anlam yüklenmiş ve aslında sadece senin yüklediğin kadar basit bir anlamı olan herhangi bir şey… Annelik, ne kutsal, ne sıradan… Ne basit, ne karmaşık… Ne boş, ne de ağzına kadar dolu… Annelik, öylesine… İçinde birikmiş olan hayatın, zamanı geldiğinde kendini bırakıvermesi yaşamaya… Kendi biricik yaşamına…