Gidişat

Hayat çok acayip. Belki de hayat normal, insanoğlu acayip. Bilemiyorum! Bildiğim tek şey bir tuhaflık olduğu.

Dünyada bunca yer var. Fakat istediğimiz yere gidemiyoruz. Dilediğimiz coğrafyada yaşayamiyoruz. İcat edilen, dahası uğruna nice kan akıtılan sınırlar yüzünden çoğunlukla doğduğumuz yerde yaşıyor ve ölüyoruz. 

Bunca toprak ve tohum varken, su aslında bedava iken açlığa çözüm bulamıyor, ne yazık ki tüm bilimsel gelişmelere rağmen bu konuda bir gıdım dahi ilerleyemiyoruz. Sağlık zaten palavra. Önce hasta et, sonra tedavi için sana koşmasını sağla, ilacı daya, parasını ve ömrünü al gitsin… Tıp sadece yaşatmaya değil, yaşamı uzatırken kalitesini de artırmaya odaklansa keşke. Ama söylemlerinde olsa da, gerçek olduğuna inanmıyorum. Peki barınma ihtiyacı? İnsanın hayatının büyük bölümünü başını sokacak bir ev borcu için harcaması ne fena ve dahası ne kadar anlaşılmaz. Berbat bir durum bu. Eğitimin de sadece eğitime ayrılan yıllar içine sıkıştırılması ve bu süre zarfında çocukların ve gençlerin üretimden soyutlanması da gerçek bir saçmalık. Zira bu, kendilerini keşfetmeleri ve sınırsız merakla hemen her alanda at koşturabilecekleri bir dönem. Ama belirlenmiş bilgileri, aynı süre ve biçimde onlara dayatmak, tüm hayatları hakkında net kararlarını vermelerini beklemek çok anlamsız ve adaletsiz. Hepimiz geçtik bu yollardan ve bir insana ne yaptığını biliyoruz bu durumun değil mi?

Sizce de dibine dinamit konulası bir tuhaflık yok mu bu gidişatta? Ve siz de yavaş yavaş bu düzenin sonuna geldik gibi hissetmiyor musunuz? Açıkçası ben günümüz çocuklarından bu anlamda çok umutluyum. Onlar yepyeni bir çağ başlatacaklar ve ben mutluluktan uçacağım havalara 😎