Zamanın Tutsaklığı

Şehir hayatı insanın zihnini işgal ediyor diye düşünürdüm. Şimdi farkına varıyorum ki, aslında tutsaklığa mahkum olan zamanımız. 

Trafiğin, kalabalığın, uğultunun ve acelenin meşgul ettiği günün içinde zihin kendine kaçacak aralıklar yaratabilme kapasitesine sahip. Hayal kuruyor, sohbet ediyor, plan yapıyor, kaçıyor. Bunlar stresin sibop noktaları. Bu sayede yaşamaya ve dayanmaya devam edebiliyoruz. Çocuklarımızı istediğimiz gibi yetiştirebilme, özümüzdeki gibi olabilme, hayal ettiğimiz hayatın içinde varolabilme çabamız bu sayede ayakta kalabiliyor. Ama tam olarak değil! Bütün mutsuzluğun ve kaçış fikrinin özünde de tam da bu olmamışlik yatıyor diye düşünüyorum. 

Gençken şehrin daha dayanılabilir, hatta sevilir olmasının sebebi de önümüzdeki zamanın sonsuzluğuna inanıyor oluşumuz sanki biraz da. ‘Bugün değilse de yarın bir ara ‘o’ günleri de yaşayacağız nasılsa’ inancı. Oysa zamanın hızını görünce daha aceleci ve daha umutsuz oluyoruz doğal olarak.

Zamanımın efendisi olmayı başardığımda benliğimin ortaya çıkışı bu nedenle beni rahatlattı. Aslına bakarsanız pek de değişiklik yok günümde. Temelde benzer şeyleri yapıyorum. Ama acelesiz ve bol bol. İşte içimi coşturan da tam da bu hakkını verme ve tadını çıkarma hissi. 

Zihnim kendini gerçekleştiriyor her şekilde. Zamanımsa prangalarindan kurtuldu ve özgürlüğünü yaşıyor…