Hâller

Yazmayınca yazamıyorum… Bu aralar böyle. Sanırım yaşama fazla kaptırdım kendimi 😂

Gündem beni bitiriyor. İçim daraliyor, yüreğim sıkışıyor, ruhum kararıyor. Oysa bir de günlük yaşam var. İçinde sevgi, neşe, umut, rahatlık, bol bol kahkaha barındıran. Minik ‘an’lar sayesinde bir anda içimize güneşi açtırıveren, kıkırtılari kahkahaya çeviren, durup dururken bir derin rahatlama nefesi almamızı sağlayan o ‘an’lar… İşte onlara tutunup coşuyorum yeminle. Dalıp dalıp gitmelerim inanamazliktan, kendimi bulduğum yerde olduğumun farkına varıvermekten, hayalin içinde gerçekten mutlu olmaktan… Bir yandan bir yerlerde düpedüz hayat için mücadele edenleri düşünüp ince ince sızlasa da yüreğim, yaşamak galip her koşulda be usta! Garip şey nefes alıp vermek, koyveremiyor insan öylece. Hele de bir çocuksa gözbebeğinde ışıldayan, baktığın o masum yürekse, boşveremiyor insan…

İşte öyle gel-gitlerde, öyle salım salım maviliklerde, öyle fısıltı hâlinde rüzgarın sesinde, bir iç çekişin peşinde hallerim… 

Elini tuttuğum hayat, her sabah güneşin rengarenk yangınıyla doğuyor ruhuma ve her gece katıp yanına yüreğimi, aynı güneşin yorgun saçakları ile batıyor denizin cümbüşüne. Halimiz hâl olsun…