Yıldız

İstanbul binaların arasında yaşamaya çalışan insanların kenti oldu bir süredir. Eski mahalleler, yol kenarlarında ağaçlar, soluk alınan minik parklar, bir anda karşınıza çıkıveren eski konaklar ve mini kahvehaneler kaybolmaya yüz tuttu. Olacak o kadar, malum kentsel dönüşüm 😣 Oysa örnek alabilme şansımız olan Londra, Oxford, Paris, hatta Viyana veya Barcelona vardı ama neyse 😔

Geceleri bazen gökyüzünü ve yıldızları görmek isterdim. Öyle ya, insanlık varolduğundan beri gökbilim yol gösterici, umut verici olagelmiş. Ne zaman daralsa ruh, kimi zaman denize, kimi zaman ormana, kimi zaman kırlara, kimi zaman da göğe bakmak ihtiyacı hasıl olur insana. Ama İstanbul’da binaların arasından, kafayı uzatıp bir minik pencereden görmek bile mucize oldu yıldızı, göğü, sonsuzu, umudu… 

Sonra bu akşam baktım penceremden, balkonumdan ve selam çaktım engin denize, göğe, yıldızlara, aya, karşı kıyıdaki ışıklara, sonsuza. Umut geldi kondu ruhuma. ‘Ah’ dedim ruhuma, ‘oldu mu muradı gönlünün a canım?’ İnanmazsınız gülümsedi gönlüm ruhuma 😊 Ah be benim canım 😉