Üretim ve Mutfak

Çalışan bir büyükşehir kadını iken mutfak ne kadar da az şey ifade ediyor insana. Ne zaman, ne güç, ne de gerek vardır hakkını vermeye mutfağın. Buna rağmen pek çok anlam yükleyerek işlevsizliğini görmezden geliriz genelde. Organik ürünler, yeni tarifler, farklı ülke mutfakları, çocuklarımız için sağlıklı yiyecekler, onlar, bunlar, şunlar. Oysa gerçek, genelde çok az vaktimiz olduğu, akşam yemeği önceden hazır değilse hızlı ve pratik bir yemek hazırlama gerekliliği yani hafta sonlarında veya ev ahalisi uyuyunca bir kaç kap yemek yapmazsak sofraya ya hazır yemek ya da makarna koymaktan başka çaremizin olmayışıdır.

Çalışmanın üretim tatmini dışındaki gerekliliğine birinci sebep karnımızı doyurmak değil mi? Karnımızı daha iyi doyurabilmek için de daha fazla çalışıyoruz haliyle. Vaktimizi mutfağa değil, işyerindeki masamıza ayırdığımız için de daha iyi beslenmenin yolunu daha iyi -haliyle pahalı- malzemeye bağlıyoruz. Aslında evde yatılı bir bakıcı yoksa yine de olmuyor değil mi? O zaman elinizin altındaki denenmiş, önerilmiş restoranlar listesi sağolsun. İroninin farkında mısınız?

Ben ki mutfakla hiç yakın ilişki kurmamış, yemek yemeyi bile sevmeyen biriyim. Oysa güzel ülkemin nadide doğasına sırtını dayamış türlü çeşit yiyecekle haşır neşir olabilme şansına ve mutfak denen büyülü ortamın havasını sakince soluyabilme lüksüne sahip olunca anladım bu işin sırrını. Yıllarca kavanoz kavanoz emeğini, zamanını, ve sabrını raflara dizdiğini düşündüğüm kadınları anladım, az iş mi?

Kavanozun ya da torbanın içindeki değil o kadar da önem arzeden; o yiyeceğin şekil ve lezzet değişimine uğradığı zaman zarfında kadında oluşan ruh, zihninde şekillenen hayal, sorguya uğrayan geçmiş, umutla yoğrulan gelecek ve kavanozun kapağını çevirirken dudaklardan taşan kahkahanın getirdiği ferahlamanın ‘tık’ sesi.

Böylesine bol ve çeşitli yiyeceğe sahip bir ülkede yaşadığımız için ne kadar şanslıyız biliyorsunuz değil mi?