Öğretmenler Günü

Özel günlerde hediyeleşme pek de sevdiğim birşey değil. Hediye içten geldiğinde, onu hatırlattığında, özel olduğunda güzel. Bu günleri normalden biraz farklı yaşamaya çalışırız o kadar. Daha çok sarılırız birbirimize, sevdiğimiz şeyleri yapmaya çalışırız, mesela yürüyüşe çıkarız ormanda veya şelaleye yüzmeye gideriz 😉 30’lardan önce şenliklerle kutlardım aslında. Sonra saçmalığı farkettim. Oluyor bazen 😂

Çocukların doğumgünlerini de daha küçüklerken temalı filan kutlamışlığımız var. Birer anı olarak kaldılar. Çünkü 6 yaş itibariyle çocuklar da kutlama istemediler. Bir pasta ve sadece ailece olacağımız bir aktivite istiyorlar genelde. Bence gayet makul😉😎

Hele de sevgililer günü, yılbaşı, öğretmenler günü hediyeleri… Ne diyeyim bilmem. Öğretmenlere mutlaka birşey almamız gerekiyorsa kitap alalım diye yırtınıyorum ama olmuyor. Çocuklar resim yapsa, sürpriz bir şarkı öğrenseler, bir minik oyun hazırlasalar mesela. Yok illa sehpaya bir süs, koluna bir saat, bir kazak… Çocuklardan bağımsız üstelik. Ah anneler, ah wats-up 😏

Öğretmenler, öncesinde ‘hediye kabul etmeyeceğim, çocuklar birşey hazırlarsa sevinirim, biz çocuklarla kendi aramızda kutlayacağız’ dese keşke. Anlayamıyorum gerçekten bu durumu.

Bu arada bizim sülalede öğretmen boldur. Hiç bu hediye olayının konu olduğunu hatırlamam. Acaba yeni nesil bir coşmuş uygulama olmasından mı?

Her günümüz özel, bazıları daha güzel, kimisi somurtkan ama sonuçta hepsi bizim ve biricik değil mi? Hediye aranmaz, karşına çıktığında aklına bazı insanı veya olayı getiren şeyi alır, o insana verirsin değil mi? Bir şey yaparsın, sonra biri onu çok beğenir, sen de hediye edersin değil mi? Ya da birinin en sevdiği yemeği yapar, onu çağırır veya bir tabak götürürsün değil mi? Veya biri bir şeyi çok istiyordur, alır sürpriz yaparsın değil mi?

Ben mi anlayamadım acaba bu işi?