Selam

Bugün bir garipti hava. Seyretmeye doyamadığım cümbüşünü bıraktı ruhuma. Sabah güneşin doğuşuna bir kala sakin bir gülümseme ile selamladı bizi. Henüz çözülememiş bir fizik teoremi gibi hınzır. Havada birkaç bulut, altı kapkara, üstü beyaza çalan gümüş.

Sonra geldi rüzgâr. Sakince, acelesiz, kalender. Şöyle bir yokladı, okşadı, serinletti. Sevdirdi hani kendini, öyle masum. Ardından sökün etti var gücüyle. Anlayamadan saçlar karıştı, ruh karıştı, akıl karıştı. Sildi süpürdü geçmişi, kattı önüne doludizgin. Sanırsın birazdan bir muhabere olacak, atlılar dörtnala koşuyor cepheye.

Ve gök yarıldı. Damla damla değil, tane tane hiç değil. Okçuların hepsi aynı anda bıraktı yaylarını sanırsın, öyle şiddetli. Her biri hiddetle düştüler yeryüzüne. Arada bir kılıç ışıltısı çaktı kiminde, kimi sadece öfkesini kustu şiddetle.

İşte tam o anda gördüm gökyüzünün barış kurdelesini. Rengarenk parlıyordu gökte. Tamamını göremedim, sakladı bulutlar. Ama Ege’nin lacivert suları da gördü ve çekti aldı içine. Ondan mıdır bugün deniz bir havalı, bir şenlikli, bir coşkulu.

Ve bir anda, aniden, yok yere durdu o hiddet. Kalp atışı kadar bile sürmedi. Görmeyenler inanmadı, bilemedi.

Güneş kıyıdan parladı bir an gözüme. Sanırsın gelinlik kız, öyle mahçup. Yok, sahnenin kıyısından salonu kesen bir dansöz kıvamında daha çok, -selam olsun Düğümlere Üfleyen Kadınlar’ın Amira’sına-, hınzır, işveli, cazibeli, görmüş geçirmiş ama hâlâ masum.

Gece, günün kepengini indirirken işte o dansı izliyordum Ege’nin sularının karşı kıyısında.

Ah be ne gündü. Şükürler olsun… Görene, duyana, farkedene, yaşayana, hissedene selam olsun…