Yalnızlık

Günün birinde yapayalnız kalabileceğiniz aklınıza geliyor mu? Bazen yakın ve uzak çevremde bakıyorum ve düşünüyorum bunu. Bi zamanlar çocukları, eşleri, büyükler, sosyal çevreleri, işleri, komşuları ile çepeçevre olan, zamanla olağan şekilde yapayalnız kalan insanlar var. Yeni bir çevre oluşturmak veya tatilleri beklemek durumunda kalanlar. Kimine göre acıklı, kimine göre ise hayatın akışının doğal sonucu olduğundan bambaşka fırsat ve güzellikler barındıran bir durum.

Çocuklarla haşır neşir olurken ve günlük hayat keyifli bir curcuna içinde akarken bunu düşünmek insanın biraz canını acıtıyor aslında. Kendi rotalarını bulup gidecekleri zaman çok da uzak değil. Tüm çaba da yollarının mutluluk ve huzur dolu olabilmesi için zaten. Sonrası için planlar yapıyoruz ve genelde bu planlar şu yaşımızdaki enerjiye göre. Oysa hayat durmuyor, bedenler yaşlanırken, yaşam aynı coşkusu ile akmaya devam ediyor. Ama durun bir dakika, enseyi karartmadan bir kez daha bakalım şu duruma.

Bedene ve ama özellikle de ruha iyi bakmak, gülmeyi ve umut dolu olmayı, hayal kurmayı önemsemek sanırım bunun ilacı. Güzelliklerin farkında olmak ve gerçekçi bir iyimserlik beslemek hayata dair.

Çocuklarınızdan, işinizden, günlük hayatınızdan, sağlık sorunları ve karmaşadan, trafik ve stresten bunaldığınızda aklınıza günün birinde tüm bunların birer anı olacağı, bu günlerin özlemini duyabileceğiniz gelse daha rahat geçer mi içinizdeki kaybolmuşluk hissi? Denemeye değer.

Gün kolayca geçiyor, sen göğe ve çocuğun gözünün içine bakmayı unutma dostum. Gün gelir başka bir coğrafyayı keşfeder veya güneşin doğuşunu dizinde battaniye ile seyrederken anımsarsın bu ânı, yüzünde bir gülümseme ile. Biriktir ânlarını. 😊😇