Zeytin ağacı özgürdür. Dağları, tepeleri, en çok yamaçları sever. İlla denizi görecek, iyotu koklayacak; en çok da Ege’yi.
Bin yıla vurur yaşamı. Dikenden, bakandan bağımsız, kuşaklara yayılır ömrü.
Dalını kesersin, sürgün verir gövdesinden; gövdesini kesersin, yaşam fışkırır kökünden. Sarılır dört elle toprağa, tutunur ne olursa olsun yaşama.
Dal verir, meyve verir. Doyurur, ısıtır, hem gövdeyi, hem ruhu. Kokusunu salar akşamüzeri, koklayan müptelası olur, öyle bir koku.
Yemişini tadan şifa bulur. Gövdesine sarılan yüreğini doyurur. Öyle ki, barışı bile tek dalıyla tüm dünyaya anlatır.
Zeytin ağacı can’dır; canan’dır, varlığı insana doğanın armağanıdır.
Kitap gibi, aşk gibi, nefes gibi…
Dalından savaş olmaz, barıştır özü zeytin ağacının. Bir dokunan diline pelesenk eder ‘yurtta sulh, cihanda sulh’ diyerek dileğini.
Bak, dalları da bahara durdu zaten, çiçeklenir yakında…
Anne Gözüyle 