Hareket

İnsanoğlu ne garip! Yanyana gelmeyen hiçbir harf, anlatılmayan hiçbir duygu, dile gelmeyen hiçbir düşünce, anlatılmayan hiçbir olay olmamasına rağmen yazıyor. Benim gibi okumayı hayatının nefes alma noktasına koymuş insanlar da okumaya doyamıyor. Usanmadan anlatılmaya çalışılan şey değil, anlaşılma çabası önemli olan. Okuyucunun önemi de anlaşılma çabasına verdiği karşılıkta yatıyor. Okuyalım ve okuduğumuz gibi yazalım o zaman. İnsan olmanın doğası çünkü anlaşılma çabası.

Bazen sıkılmak, sıkışmaktan kaynaklanıyor. Sıkıntının dağılması için gerekli hareket, o sıkışmışlık halinin içinde kendine alan bulamıyor. Ülkenin şu anki durumunun bana yaşattığı duygu tam da bu. Kendime yaratmaya çalıştığım dar alanda kısa paslaşmalar kalenin gittikçe uzaklaşması yüzünden gole dönüşemiyor. Tamamlanmamışlık hissi, yetersizlik hissiyle kolkola ruhumu isyana sürüklüyor. Oysa sessiz çığlıklar kaldı ötekileştirilenlerin elinde. Döngünün kısırlaşması bundandır zannımca.

Peki ne olacak? Umudu bir başka bahara, bir sonraki nesle, çiçeğe böceğe, sanal aleme, kitapların dünyasına, kırılgan fanuslara, eşe dosta, adaklara, oylara… Nereye bağlayacağız? Zaman böylesi zalimce akıp giderken bu günlerin telafisi olmadığının bilinci, bir gün öleceğimizi bilmek kadar gerçek. Yine de yokmuş gibi kahkaha atabilen insandır gücü içinde barındıran.

Clarissa P. Estés, Kurtlarla Koşan Kadınlar kitabında “bizi bekleyen en önemli iş, çevremizde ve içimizde neyin yaşaması, neyin ölmesi gerektiğini anlamayı öğrenmektir. Yapmamız gereken, ikisinin de zamanlamasını kavramak; ölmesi gerekenlere ölmeleri için, yaşaması gerekenlere yaşamaları için izin vermektir” der.

İçinde bulunduğumuz durumdan ruhsal olarak kurtulabilmenin en akılcı yolu bu görünüyor. Bazen gitmesi gerekene izin vermek ve gelmesi gerekeni koşulsuzca kucaklamak. Hareket o noktada yeniden başlar. Bu şansı kendimize borçluyuz.

Alıntı: Clarissa P. Estés, Kurtlarla Koşan Kadınlar, sf. 47. Ayrıntı Yayınları