Eldeki Son Kalan

Gökten bilinmeyen büyük bir cisim yaklaşıyor. Biz yine içimizdeki tufanı bastırıp, öylece seyrediyoruz.

Ülkenin tarihi, yapısı, kültürü değişiyor. Günlük hayatımızı etkilemez sandığımız değişiklikler birer kaya ağırlığında içimize çörekleniyor. Taşıyamayacak olduğumuzda yere yıkılacak mıyız diye düşünmeden kafamızı çeviriyoruz.

Geçen hafta antik kentlerde dolaştık. 2500 yıl öncesinin yollarında yürüdük. Geçmişi düşündük. Niceleri yokolmuş ve biz şimdi kalan adlarını bile telaffuz etmekten aciziz. Oysa kocamandılar, yüceydiler, kudretliydiler. Şimdi yoklar. Üstlerine yenileri kurulmuş şehirlerin, ülkelerin. Daha kudretlileri üstelik. Onlar bile kalmış yerin altında zamanla.

Şimdiki zamana vahlanmanın bir yararı yok. İçinde bulunduğumuz coğrafya ve zaman dilimine ağlanmanın anlamı yok. Her insana kendi taşıdığı yük ağır geliyor. Yükü sevmek, kabullenmek ve taşırken o yük olabilmek gerekiyor. Aksi heba edilmiş biricik kıymetli ömür.

O zaman sarılalım hayata. O günlük hayatımızı etkileyen devasa cismin farkında olarak, kendimize nefes alacak alanlar yaratalım. Çocuk neşesine sığınırken, o neşeye bilgi katalım. Zamanı unutturacak bir üretime boğalım iç sıkıntılarımızı. O üretimi paylaşalım, artsın umut. Kocaman yükün bir minik parçasını kaldıralım yerden her seferinde. Belki boğazımızdaki yumrudur o minik parça. Nefes almaya başlarız sayesinde.

İnsanı en son umut terkedermiş. Kaybetmeyi beklemeyelim. Sıkıca sarılalım umuda ama elimizi taşın altına koyarak yapalım bunu da. Yoksa her yük taşıyana, her zorluk yaşayana, her hayat sahibi olduğu insana…