Hazine

Anne tarafında çocuklarımı düşünerek 5 kuşak geriye, baba tarafında 4 kuşak geriye dair bilgim var. Anılar, anlatılanlar… Böylesi bir hazine muhteşem değil mi?

İnsan ömrü, zaman gibi çok kısıtlı. Öte yandan sonsuz. Nasıl mı? Mesela Aristo yok, binlerce yıl önce yaşamış; ama fikirleri de adı gibi canlı hâlâ. Charlie Chaplin gibi, ya da Kraliçe 2. Elizabeth veya Fatih Sultan Mehmet ya da büyük büyük nineniz. Yoklar , toprağa karışıp gitti bedenleri. Oysa yaptıkları, fikirleri, hayatları, varoluşları capcanlı birilerinde. Tanımadığınız atalarınızın da içinizdeki katkıları var bir şekilde.

Bu nedenledir ki kendimizi fazla önemsemek ve günlük hayatın getirilerine kafayı gereğinden çok yormak anlamsız. Bunun farkına vardığınızda olan şu; hayatın her hücresine, insana, doğaya, olaya tepkiniz çok anlamlı ve düşünülerek verilmiş oluyor. Daha cüretkâr, daha temkinli, daha gönlü açık, daha bağışlayıcı, daha detaycı, daha boşvermiş, daha bağışlayıcı, daha düşünceli, bir o kadar eğlenceli oluyorsunuz.

Birinin hayatındaki dokunuşunuz, onun sizin varoluşunuza katkısı nispetinde değerlenmiyor gözünüzde. Bu da tepkilerinizdeki samimiyeti artırıyor. Daha rahat iltifat ve itiraf yapabilir duruma geliyorsunuz. Bu bence bizim toplumda son derece büyük bir olay.

Size gerçek anlamda iltifat eden birine ne zaman içtenlikle teşekkür ettiniz? Birine gerçek anlamda bir duygu yoğunluğu itirafınız ne zamandı? Gerekli mi, tartışılır; önemli mi, kesinlikle! 👍

Bazen bi durup bakmalı, nereye dostum böyle? Alabiliyor musun, verdiğince? Verebiliyor musun, gönlün genişliğinde?

Bizi kurtaracak şeyi görebiliyor musunuz?