Yalnızken olan şeyler oluyor zihnime. Kendime dönüyorum. İçim kıpır kıpır, bir rehavet öte yandan. Sabahki asabiyetim yerini huzura bırakmış. Bir yandan yemek düşünüyor, dikiş makinesine göz atıyorum. Kitaplar var bana göz kırpan. Yatakları topladım, odaları havalandırdım. Kahvemi koydum ve işte o bir kadının varolmaktan zevk aldığı ânın içinde müziğe bıraktım kendimi.
Nedir ki hayat? Bazen içindeki o yaşanmışlığın verdiği gülümseme. Kendine baktığında gördüğün tatmin. Kendini sevme halin. İşini bitirmenin verdiği huzur. Listende yazılı olanların sana katacağı güzellik.
Kalk, bir yemek koy ocağa. İçine baharatı bol keseden serp, tadı bol ve çeşnili olsun. Kokusu sararken evi, kendine sarıl kocaman. İçinden geleni eline al, başla kaldığın yerden. Kitabını bitir, dikişi tamamla.
Yemeğin altını kısmayı, kendini sevmeyi, hayatın hakkını vermeyi unutma. Bak gün kuşların tellerde insanı seyre daldığı, denizin pusa sarınmış kışı yaşadığı, doğanın kendini dinlenmeye aldığı, insanın içindeki iyi kısmın hâlâ bir çocuk kahkahasında yaşadığı yerde. Sen de katıl güne.
Anne Gözüyle 