İçimden geçen projeler bütününü toplayıp bir çırpıda kasabanın üzerine boca edesim var. Çizgi filmde olsam, içimden ışın kılıcı misalî proje fışkırtarak patlardım sanırım. Gerçek hayat ise insanın üstüne günlük güzelliklerle sorumlulukları boca ediyor ve tembellik ile bahaneler güruhunu vız vız kulağa boşaltıyor. El işlemez, gönül sıkılır, gün akıp gider hâlde kalakalıyor insan evladı. Dolunaya takıp fikirleri, birer örümcek ağı ile, ayın tüm haşmeti ile bir bütün proje örmesini, alıp göğe savurmasını, özgürce dalgalanmasını diliyor insan. Heyhat, gün hayale sarılma değil, iş tutma günü. Zira giden gün yapış yapış dimağa kök salsa da, beden oturmuş kalmışsa derman olmuyor hareketsizlik derdine.
Şimdi yavaşça uzanıp kaleme kağıda, bir bir dökmeli zihindekileri deftere. Ardından elinden tutup, insana, mekana, zamana uydurup yola çıkmalı. Ha gayret…
Anne Gözüyle 