Nefes almak hayatta kalmaya yetiyor ama yaşamaya yetmiyor. Kalp atsa da, yürek hissetmeyince anlam bulmuyor o atış. Bazı insanların hayatı ise, kendileri her ne kadar o yüreği kabartmaya, hayatı yaşanır kılmaya çırpınsa da, bir nefes almakla sınırlı kalıyor. Kimine hayatın hep küflü tarafları, gülümsemenin buruk yanı, ellerin çatlağı, gözlerin nemi düşüyor. Kimisinin şansı ancak kurtulmak için dua etmeye yer bırakıyor kendi payına düşen hayat diliminde. Çırpındıkça batağa, iyiye niyetlendikçe çukura, ayağa kalktıkça yeni bir tümseğe rastlıyor. İnsanın umudu yine de hiç tükenmeden sürebiliyor ne garip. Belki de esas mucize budur, kimbilir!
Hep iyi yönlerini görmek gerek ya huzurlu olabilmenin yolu, kimisi için bunu yapabilmek sulanmış bir ayrandan tereyağı çıkartmaya çalışmak gibi ancak. Çalkalandıkça boz bulanık ve sevimsiz bir su kalır ancak elde. Olmayınca olmaz ama yine de bir dahaki sefere, bir sonraki adıma, en azından eldekine tutunur insan. Hayat, o nefesi bırakamayacak kadar tatlı gelir yine de. Acısına, bahtsızlığına, karanlık dehlizlerine, kör bıçağın kanırtmasına rağmen, insanın kanı güzel güzel akar damarlarında. Öyle tatlı ki hayat, insan varını yoğunu adar o nefese yine de.
Bu aralar ellerim yüreğimin üstünde çaresizce bağlı hissediyorum. Kapana kısılmanın çaresini bulabilmek için nereye saldırsam, neye sardırsam, hangi dala tutunsam bilemiyorum. Darmadağın olmanın sebebi belli, çaresi muğlak. Dermanı yok, üstelik bu kez çekeni çok. Her birimizin yüreği ayrı yerinden yara aldı sanki. Yaralarımızı bir araya koyunca bir hastane yatağında hâlâ umudu ve yaşama sarılma inadını çok şükür koruyan canımın içi teyzemin yürek yarası etmez yine de.
Anne Gözüyle 