Son

Hikayemin hep İtalyan filmlerindeki gibi büyük bir yemek masasının etrafında mutlu sonla biteceğini düşünürüm. Etrafımda sevdiğim insanlar, ailem, dostlarım ve mutlu son… Oysa şimdi koca çınarım devrildi. Hikâye yeni baştan kurgulanmaya muhtaç. Boynum bükük, içim yangın yeri. Ailenin koca çınarı bıraktı bizi ve ebedî istirahatine çekildi. Bizi sevgi ve gururla izlediğine inanmaktan başka bir yol yok. Bu dala tutunmaktan başka bir çare yok.

Masanın etrafındaki hikayeler yeniden kurgulanacak. Yerler değişecek. İnsanlar eksilecek ve yenileri eklenecek. Anılar birbiri ardına eklenip çoğalacak. Kahkahalar yerli yerinde, gözyaşları yolunu bulmuş, eller kenetli birbirine ve çocuk seslerine kadehlerin çınlaması karışmış, o masa orada öylece…

Çınarımız devrildi.

Masa aynı yerinde.

İnsanı en çok acıtan çaresizlikmiş. Anladım. Anladım da ne oldu derseniz?!?

Hayatını yeni baştan kurgulayıp gülümseyebiliyor ve hatta yeni hayallere bile yer açabiliyor ya insan, en çok da buna şaşırdım.

Şu ahir ömrümde o çınarın gölgesinde bir yeni şey daha öğrendim. Gittiği yerde gölgesi yetiyor ömrümü zenginleştirmeye.

Babam, huzur içinde gözle bizi. Hep yanıbaşımızdasın.