Zaman… Bazen telaşlı, bazen keyifli, ama bu sıralar acılı. İçiyorum sık sık. Çünkü ağlayabiliyorum o zaman. Aslında mantığım net. Ama insanın bir de duyguları var değil mi? Babam gitti benim. Hem de ananem. Ama ikisi de kurtuldu. Hem üstelik annemin hem eşi, hem annesi gitti. Bana yadigâr bir annem var çok şükür. Gerçi onun da çocukları, torunları ve yeni bir hayatı var. Acılardan, ağrılardan arta kalan.
Ah be hayat. Dayana dayana yaşanmıyor ama yine de yaşıyor insan. Hem de gülüyor yine, plan yapıyor, kızıyor, ağlıyor ne bileyim işte nefesine anlam katıyor.
Anne olmanın, evlat olmaya şifa olduğu zamanlarlardayım.
Anne Gözüyle 