Bu sabah, güneşin göründüğü mis gibi bahar kokulu, kuş cıvıltılı, aydınlık zamanları, yorgun, yoğun, gri ve kasvetli yağmur anları izledi. Ruh halim dinlediğim haberlerle savrulurken; oğlumun okula gitmekten duyduğu sevince, kızımın sorumluluğu ve gayreti su götürmez derse devam azmine su salıyordu. Günüm bu duygularla pişerken, helvelenen keyfim de olan biten kadar, yaşananlardan da şevk alıyordu. Çünkü yeni bir gün, yeni umutlarla başlamak zorundaydı. Madem ki doğmuştuk, en güzel şekliyle yaşayacaktık bu hayatı.
Kitaplarımı çayıma katık ettiğim, battaniyenin altına kıvrılıp, havadan düşen damlaları seyre daldığım bir sabah. Öyle ki, sevmediği bir işe gitmek zorunda kalan birinin kurduğu hayali yaşıyormuş hissi ile dopdolu içim. Yıllar önce kurduğum hayali yaşamanın mutluluğu bu.
Yaşıyorsak bir sebebi var.
Yaşıyorsak hâlâ umut var.
Yaşıyorsak layıkıyla yaşamanın sorumluluğu var.
Yaşıyorsak yaşamayı sevmek, çok sevmek için kendimize borcumuz var.
Yaşamak gibi bir işimiz var.
Anne Gözüyle 