Biz sadece hayallerini gerçekleştiren çocuklardık. Yaşamı kendi adımlarımızla arşınlayan, günleri bırak yılları bile saymayan çocuklar. Ne ara yaş alan, tarih olan, kimine göre tarih yazan insanlara dönüştük?
Sene 900’lerdi. Taksim, günün her saati çılgınlığa ve yaşama açılan nefis bir pencere idi. Kariyer basamakları önümüzde serpiliyor, ekonomi ve sanat almış başını gidiyordu. Ülke, kimilerinin 70’lerde yaşadığı özgürlük ve çılgınlığa adım atmış, dört nala koşuyordu muassır medeniyete. Biz de her genç gibi kıymetini bilmiyor ama kıymetini biliyorduk. Abilerimiz, ablalarımız 70’lerin hevesini almış, 80’lerin sillesini yemişti. Biz 90’ların gençleri biliyor ama bilmemezlikten geliyorduk. Hakkınızı aldığımızı düşünüyor ama hakedişleri ne uğruna aldığımızı bilmemezlikten geliyorduk. Çünkü gençlik damarlarımızda kan niyetine akıyordu i zamanlar.
Zaman… Geçti acımasızca ve hayallerini yaşayabilen üç beş şanslı kişiden biri olarak, o Ege kasabasından bildiren abla kıvamına geldim göz açıp kapayana dek.
Hayal kurun gençler. Her ne olursa olsun koşullar, kendi adımınız size yardım edecek emin olun. Gün gelir hayaller plana, planlar gerçeğe döner. Zaman akar ve siz gülümsersiniz. Her şey hayal kurmakla başlar. Koşullar ne olursa olsun vazgeçmeyin hayallerinizden ve hayale tutunmaktan.
Anne Gözüyle 