Gün Doğumu

Her sabah gün doğmadan kalkıyoruz. Pencerenin yanında yerimizi alıyoruz. Bu bizim alarm olmadan, plan yapmadan oluşan sabah rituelimiz. Sanırım şehrin kalabalığına ve keşmekeşine, sevilmeyen işin başına, birbirimizden ayrı kalacağımız uzun bir güne başlamadığımizdan olsa gerek. Sevgiyle kucaklanan bir gün, her sabah yeni bir huzura ve sürprize gebe. 

Güneş kendi gelmeden önce sarısını, turuncusunu ve kırmızısını gönderiyor gökyüzüne ve bulutlara. Onlarsa maviliklerinin tüm renkleriyle karşılıyorlar günü. Bir coşku, bir dans, bir heyecan. Belli, bir şeyler olacak, yepyeni bir gün doğacak; ama henüz zamanı değil! O anlar renklerin danslarına şahit olduğumuz ilk büyülü anlar.

Dağlar ve orman sakinliğini koruyor. Sabırla bekliyorlar güneşin tüm görkemi ile onları selamlamasıni. Sabır kadim bir erdemdir ne de olsa. Derken denizde ufak bir kıpırdanma oluyor. Ege’nin suları dondurma gören minik bir çocuk coşkusuyla kıpır kıpır; sevgilisini gören bir genç gibi utangaç, nazlı… O zamanlar bizim çocuklarla sohbetimize kuşları da kattığımiz, hayaller kurduğumuz, sevdiklerimizi yadettigimiz anlar…

Sonra heybetli bir sarı, haşmetli bir kızıl, görkemli bir yuvarlak, pırıl pırıl bir gün salınıyor her yanına doğanın… Gün aydınlanıyor, gün doğuyor. Biz de yavaştan ayaklanıyoruz mutfağa doğru. 

Bu aralar her sabah güneşe merhaba demeyi, güne hazırlanmayı, doğayı selamlamayı ve gelecek sürprizleri heyecan ve umutla beklemeyi öğreniyoruz çocuklarla…