Bu kelimeler ne biliyor musunuz? Bunlar 6 yaşındaki kızımın, 4 yaşındaki kardeşi ile icat ettiği, sadece onların bildiği kelimeler. Lastengöl’ün anlamı “dön, dön, salla, dön” şeklinde oynanan bir oyun. Pörtlaç ise anlamını bilmedikleri veya tanımlayamadıkları herhangi bir şey için kullanılabilen, çok amaçlı bir kelime. Esas anlamı hamurun üstüne yumurta sürmeye yarayan küçük fırça imiş.
Ayrıca sadece ikisinin aralarında konuştuğu ve gayet de anlaşabildikleri bir dilleri var. Anlamsız kelimeler dizisinden oluşuyor. Sanırım ses tonu ve mimikler sayesinde anlamlandırabiliyorlar. Ama sadece sanıyorum, yoksa bildiğim yok 🙂
Kızımla oğlumun arası 22 ay. Planlı bir durum değil. Kızım gelsin diye çok uğraştık. O bir mucizeydi bizim için. Oğlum ise kendiliğinden gelen bir hediye oldu. Kızım yaşını yeni kutlamıştı ki, bir de baktık bir minik daha geliyor aramıza. Şaşkınlıkla dolu mutluluk sonrası.
Dolayısıyla kızımın ilk yaşını hamile geçirdim. Hem ikinci hamileliğim, hem de hala emen bir bebeğim olduğu için bu süreç hızla ve kolayca geçti. Oğlum doğduğunda ise, kızım sanki bir anda büyümüştü. O yumuk bebek elleri bir yenidoğan elinin yanında çocuk eline dönüşüverdi. Yarım yarım konuşmaları, derdini tamamen anlattığını düşündüğümüz sohbetler oluverdi. Kendimize hep onun da bir bebek olduğunu hatırlattık ama bu fikre alışmamız sanırım 8-9 ayımızı aldı. Bu süre zarfında iki tane emen (tandem nursing) ve bezli bebeğim, uykusuz ve yorgun bir bedenim, yetememe ve şükran hisleriyle dolu bir ruhum vardı.
Sonraki 2 yıl epey zordu Allah biliyor ya. Annem ve babam tüm bu 4 yıl süresince bize her konuda sonsuz destek oldular. Kocam da babalığa hızla ve çok başarılı bir geçiş yaptı. Hayatımızın bambaşka bir evresine yoğun bir mesai ile başlamış olduk.
Kızım 5, oğlumsa 3 yaşını doldurduğunda yavaş yavaş yüzeye doğru yol almaya başladığımızı hissettim. Nefes almak biraz daha rahattı sanki. Artık evden daha rahat çıkabiliyorduk dışarıya, uykular düzene girmişti, ev hala çok dağınıktı ama en azından kızım kendi işini epey halledebiliyordu. Biz de bildiğin alıştık, kısa yollar keşfettik.
Beni en çok zorlayan şey, çocuklarımın iki farklı dönemi yaşamaları ve fiziksel olarak sürekli ilgiye ihtiyaç duymalarıydı. İkiz olsalardı ilk yıl yaşanan fiziksel zorluk sonrasında, benim 4 yılda geldiğim aşamaya gelmiş olunuyor gözlemlediğim kadarıyla.
Öte yandan kızımın okul çağında olmaması, kardeşinin onun ders sürecini etkilememesini sağladı. İlk yıl oğlum henüz bebekti ve kızım gönlünce sultanlığını yaşadı evin içinde. Ama ikinci yıl daha zorlu bir süreç oldu. Kızımın arkadaş ihtiyacı vardı ve kreş iyi bir çözüm gibi duruyordu. (Aslında eğer gerek yoksa, kreşin ne kadar gereksiz, hatta olumsuz bir süreç olduğunu daha sonradan farkedecektim.) Bir kez başlayınca da devamı geldi. Kızım ilkokula başlamadan önce 3 yıl okula gitmiş oldu. Oğlumsa, 4 yaşında ve hala evde gönlünce oyun oynuyor.
Elbette ablasının okulu, kardeşine herşeyi doğal sürecinde ve kolayca öğrenme şansı vermiş oldu. Beraber boyama, kesme ve yapıştırma yapıyorlar. Henüz kreşe bile gitmeyen oğlum sayıları, ismini yazmayı, makası kullanmayı kendiliğinden öğrendi. Odalarında ikisinin resimlerinden oluşan muhteşem bir sergimiz var.
Doğduklarından bu yana aynı anda uyuyorlar. Birlikte uyku öncesi seramonimizi yapıyoruz ve yataklarına yatıyorlar, ben kitap okurken onlar uyuyor. Bu nedenle okudukları kitaplar da hep aynı oldu. Artık ilgi alanlarına göre farklılaşsa da, birbirlerinin sırasını beklemeyi ve diğerinin kitabına da ilgi göstermeyi öğrendiler.
-
Sağ taraf kızımın. İçinde prenses olan tüm kitapları aldı. Elif serisini bir de. Sol taraf oğlumun. Bol bol tren kitapları dolu.
Biraz daha var bu konuda söylenecekler. Başka zamana artık 🙂
Anne Gözüyle 
çocuklarımın arası 7 yaş ben bu süreçleri size göre daha kolay atlattım şaka gibi ama şuan daha bir zorlanıyorum çünkü biri 2 yaş sendromunda digeri 10 yaş erken ergenlik döneminde 🙂 büyüyorlar hızlı bir şekilde ama geçtikleri yerlerde sağlam iz bırakıyorlar 😉
BeğenBeğen
Size katılıyorum. Yaş farkı az olunca, fiziksel anlamda anneye ihtiyacın yoğun olduğu ilk dönemler gerçekten zor oluyor. Fakat bebeklikten sonra birbirine oyun arkadaşı olabilen, benzer büyüme aşamalarında olan, ilgi alanları yakın iki çocuk gayet kolaylaştırıyor işi.
Yaş farkı fazla olan kardeşlerin ilk zamanları fiziksel koşullar anlamında daha rahat olabilir. Büyük olan okulda, kendisini oyalayabiliyor, yardımcı oluyor vs. gibi sebeplerle. Fakat zamanla tamamen farklı yaş dönemleri ve ilgi isteyen iki çocuk oluyor. Eminim gayet yorucudur. Dediğiniz gibi her türlü sağlam iz kalıyor anne-baba bünyesinde 🙂
Teşekkürler katkınız için.
BeğenBeğen
sanki yazıyı ben yazmış gibi hissettim :)))) ilk iki yıldan sonra her şey nasıl da farklılaşıyor. hep iyi ki yaş aralıkları az diyorum. kuzularını öpüyorum :)))
BeğenLiked by 1 kişi
Evet bazen çok özlüyorum o ilk yılları. Kendi kozamızda nasıl da mutluyduk, nasıl da bambaşka bir dünyamız vardı. İki minik bebe 🙂 Şimdinin güzellikleri de nefis ama farklı. İyi ki gelivermiş oğlanlar değil mi:))) sevgiler…
BeğenBeğen
Sanatçıların eserleri çok derin. Özellikle ablanınkilerde bir üç boyutluluk seziliyor. Yani nasıl desem? Biraz pörtlaç geldi bana 🙂
BeğenLiked by 1 kişi
Çok iyi 🙂 Evet tam pörtlaç, sabah sabah çok güldüm 🙂
BeğenLiked by 1 kişi