Haftanın Bir Günü

Şu aralar giderek artan bir hızla yoruluyorum. Yorgunluğumun fiziksel sebepleri gayet anlaşılır ve makul. Ancak zihnim kabullenmekte zorlanıyor olsa gerek ki; ruhuma çöken ağırlığı, yorgunluğumu daha yoğun hissetmeme sebep oluyor. Oysa kendimi hayallerimin projelerine bırakıp, zamanı kendime köle edesim var. İçimden taşan planları birer birer gerçeğe dökesim var. Yavaşlığın tadına varırken, ruhumu dinginleştiresim var. Zamanın acımasızlığına rest çekesim, onun ucundan sımsıkı yakalayasım var. Gidene vakur bir selamlayış ile veda edesim, yeni geleni çocuksu bir hayret ve heyecanla bağrıma basasım var.

Neden mi duruyorum? Son birkaç yıldır öylece duruyor hissindeyim. Araftayım. Oysa bir yandan hayatımın hızına şaşkınlıkla eşlik ettiğimin de farkındayım. Ne acayip!

En çok da çocuklarımın büyüme hızları yüzüme çarpıyor. Oğlum aşık olmanın hiç de güzel bir şey olmadığı fikrine vardı mesela. Çünkü ‘ondan ayrılamazsın ve eve gidene kadar gizli gizli onu takip edersin’ diyor. Aşık olmak bu demekmiş ve neyse ki aşık değilmiş. Onlara duyduğum aşkı anlatmış sanki. Oysa tek derdim bir gün gitmeye karar verdiklerinde yüklerini almış olmaları. Bu yüzden mi bu aralar gidip gidip durmalarım? Bu yüzden mi giderken aslında hep kalmalarım? Bu yüzden mi arafta sanmam kendimi? Kimbilir!

Kızım benimle aynı yerde. Ettiği minicik bir laftan, her cümlenin sonunu gidişlere bağlamasından anlıyorum. Oysa nasıl da hızla, içine çekerek, hevesle yaşıyor günlerini. Umarım içindeki güç, yaşadığı her anı heybesine attığını anlamasını sağlıyordur. Günü geldiğinde hayatı olduğu gibi yaşayabilen bir kadın olacak. Bunun için elden geldiğince yanında, yamacında, onunla beraber ve onu anlayarak, dinleyerek varolmaya çabalıyorum. Fikrim hep yanında, henüz cismim tam olarak olamasa da… Oysa şimdi gerek de vardı ya!

Haftanın bir günü onlar uykuda iken, yanlarına, tam ikisinin ortasına uzanıyorum. Kollarımı açıp, onları kucaklıyorum. Huzurla uykularının kokusuna bırakıyorum kendimi. Derin birer nefes aldıklarını ve bana sokulduklarını hissediyorum. Şükrediyorum.

Ve haftanın bir diğer günü onları aynı şekilde uykuya bırakıyorum. Kollarımın üzerinden şefkatle alıp yastığa bırakıyorum başlarını. Uykuya teslim ediyorum öpüp koklayarak. Haftanın diğer gününe kadar zamanı durdurmayı umarak, içine dalıyorum hayatın. Fikrimi ve sevgimi onların yanına bırakıp, gecenin içinde yola karışıyorum bir kez daha…