Yolculuk

Şimdi kendimi yaza ışınlasam. Çocuklarla doluşmuşuz arabaya; bir şarkılar, bir kıkırdamalar, sıcak ve günışığının içimize vuran ışıltısı. Yol temiz, kıvrımlı, manzarası şahane, gidilecek yer bahane. Atıştırmalıklar elden ele, anılar hayaller dilden dile. Huzur, içine coşkuyu almış akıyor gönülden kahkahaya, yol uzuyor.

Bir ağaç görsek mesela; yüzyılı devirmiş olsun, iğneleri yemyeşil, fıstıkları ganî, boyu arşa, kabukları toprağa değen, ulu bir çınar. Yanında bir çeşme olsa mesela; bir öğretmen yaptırmış olsa zamanında, şırıl şırıl deresi, incecik kurnası, kurda kuşa sebil hatılları ve soğuk, serin suyu ile. İnsek arabadan kapılarını kapamadan. Islansak, terimize inat; kıkırdasak, dinginliğe nispet; içimize çeksek havayı, ruhumuza şifa… Öylece dursak zamanın içinde bir nefis yerde, çoluk çocuk.

Gidilecek yer bahane hep, gidilen yoldur esas macera. Ömür gibi; sonu belli, yolu meşakkatli, yaşanası her bir saniyesi…